Το Βρυσοχώρι είναι το πιό απομακρυσμένο χωριό του Ζαγορίου (με σημείο αναφοράς τα Ιωάννινα, από τα οποία απέχει 74χλμ.), αποτελεί το 3ο μεγαλύτερο σε έκταση ανάμεσα στο σύνολο των Ζαγοροχωρίων, είναι ανάμεσα από τη 2η και την 5η ψηλότερη κορυφή της Ελλάδος (Σμόλικας 2637 μέτρα και Τύμφη 2497 μέτρα ) και φυσικά ανάμεσα από τις δύο Δρακόλιμνες των βουνών αυτών. Η μονή της Αγίας Τριάδας βρίσκεται 13χλμ. από το χωριό σε υψόμετρο 950μ. Η μονή χρονολογείται από τον 17^ο αιώνα, σύμφωνα με εγχάρακτη επιγραφή σε κελί, όπου αναφέρεται η χρονολογία 1677. Η σημερινή μορφή του μοναστηριού και του καθολικού ανάγεται στα τέλη του 18^ου αιώνα. Στα 1773 αναφέρεται από τον Ι. Λαμπρίδη ότι ανακαινίστηκε το καθολικό και τα υπόλοιπα κτίσματα της μονής. Το καθολικό είναι μονόχωρο και καμαροσκέπαστο. Αξίζει να σημειωθεί το ξυλόγλυπτο τέμπλο, ένα από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα της λαϊκής ξυλογλυπτικής τέχνης του 18^ου αιώνα στην Ήπειρο. Το τέμπλο διακοσμείται με ανάγλυφες Χριστολογικές και Θεομητορικές παραστάσεις, καθώς και ολόσωμους αγίους, αγίους σε μετάλλια, φυτικά και γεωμετρικά διακοσμητικά μοτίβα. Η τεχνική που ακολουθείται είναι αυτή χαμηλού, στρωτού ανάγλυφου, η οποία είναι η παλαιότερη στα Ηπειρωτικά τέμπλα.

Ο ενοριακός ναός αυτός είναι αφιερωμένος στη Κοίμηση της Θεοτόκου και βρίσκεται στις παρυφές του χωριού. Είναι τρίκλιτη ξύλοστεγη βασιλική μικρών διαστάσεων με περίστωο στη νότια πλευρά. Η ανέγερση του ναού έγινε στα 1798 «δια συνδρομής και επιστασίας» του Κωνσταντίνου Σαρρή. Η ιστόρησή του ολοκληρώθηκε στα 1801. Εξωτερικά σε δύο υπέρθυρα σώζονται τοιχογραφίες με την Θεοτόκος Βρεφοκρατούσα, στις οποίες αναγνωρίζεται η τέχνη των Καπεσοβιτών ζωγράφων.

Ο ναός των Ταξιαρχών βρίσκεται στην κεντρική πλατεία του χωριού. Είναι τρίκλιτη βασιλική με μικρό οκταγωνικό τρούλο. Έχει νάρθηκα, τοξωτή στοά στη νότια πλευρά και προστώο στην είσοδο. Στο υπέρθυρο της νότιας θύρας διακρίνεται η χρονολογία 1808. Το ξυλόγλυπτο τέμπλο είναι των αρχών του 19^ου αιώνα, ενώ οι φορητές εικόνες φέρουν την υπογραφή του ζωγράφου Κωνσταντίνου Οικονόμου και την χρονολογία 1816.

Ο ναός, σταυροειδής εγγεγραμμένος αθωνικού τύπου με μεγάλο δωδεκάπλευρο τρούλο βρίσκεται στην είσοδο του χωριού. Στα δυτικά έχει προστεθεί μεταγενέστερος νάρθηκας. Σύμφωνα με τον ιστορικό Λαμπρίδη ο ναός χτίστηκε στα 1593. Στην αρχική πρόσοψη του ναού διακρίνεται εγχάρακτη επιγραφή στην οποία αναγράφεται η χρονολογία ΖΡΚΑ (1613).

Στην κτητορική επιγραφή εσωτερικά επάνω από τη θύρα που οδηγεί στο νάρθηκα πληροφορούμαστε ότι ο ναός διακοσμήθηκε στα 1743 από τον Καπεσοβίτη ζωγράφο Αναστάσιο. Οι τοιχογραφίες του ναού συνιστούν ένα ενδιαφέρον εικονογραφικό πρόγραμμα και αποτελούν το μόνο έργο του Αναστασίου, όπου εργάζεται μόνος τους, χωρίς δηλ. τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας ζωγράφων από το Καπέσοβο.

Ο ναός είναι μονόχωρος καμαροσκέπαστος με χαμηλό τρούλο. Στην είσοδο του ναού υπάρχει προστώο με τετράκλινη στέγη. Εσωτερικά ο ναός διακοσμείται με τοιχογραφίες του 18^ου αιώνα. Αξιοσημείωτη είναι η απεικόνιση βόρεια της εισόδου του κτήτορα του ναού, όπως μαρτυρεί η συνοδευτική επιγραφή, του «μοναχού Αθανασίου Χρισικού».

Το τέμπλο είναι νεώτερο εκτός του επιστυλίου, το οποίο χρονολογείται στα τέλη του 17^ου ή στις αρχές του 18^ου αιώνα.

Ο ναός, αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου, είναι μονόχωρος ξυλόστεγος με δίκλινη στέγη. Βρίσκεται μέσα στο φαράγγι του Βίκου σε ένα πλάτωμα στις όχθες τους Βοϊδομάτη στη θέση «Τσαπίσματα» και προσεγγίζεται με πεζοπορία από τον Βίκο και το Πάπιγκο. Αναφέρεται από διάφορους τοπικούς μελετητές και ως μοναστήρι, ωστόσο σήμερα σώζεται μόνο το καθολικό. Ενδιαφέρουσα είναι η θέση της κτητορικής επιγραφής καθώς δεν βρίσκεται ως συνήθως στον κυρίως ναό αλλά στο χώρο του ιερού Βήματος μεταξύ της Προθέσεως και της Αγίας Τράπεζας. Σύμφωνα με αυτή την επιγραφική μαρτυρία η ανέγερση του ναού έγινε στα 1738 και η ιστόρηση των τοιχογραφιών στα 1773 από τον Σουδενιώτη ζωγράφο Ιωάννη ιερέα και τους γιους του. Το εικονογραφικό πρόγραμμα οργανώνεται σε τρεις ζώνες: στην ανώτερη εικονίζονται σκηνές Χριστολογικού κύκλου, ακολουθούν άγιοι σε μετάλλια και στην κατώτερη ιστορούνται ολόσωμοι άγιοι. Οι μορφές χαρακτηρίζονται από σχηματοποίηση καθώς η τέχνη στο μνημείο αυτό ακολουθεί τις πιο «λαϊκές» τάσεις της ζωγραφικής του 18^ου αιώνα στην Ήπειρο. Το ξυλόγλυπτο τέμπλο κατασκευάστηκε στα 1761, όπως παραδίδει σχετική επιγραφή. Αξίζει να επισημανθεί η Μεγάλη Δέηση στο ανώτερο τμήμα του επιστηλίου με ραδινές μανιεριστικές μορφές, δείγμα επτανησιακής τέχνης. Στο ναό βρέθηκαν φορητές εικόνες του 18^ου αιώνα καθώς και μία του Χριστού Παντοκράτορα με επιγραφή στην οποία αναγράφεται το έτος 1694.

Η ανέγερση του ναού ανάγεται στις αρχές του 19^ου αιώνα. Η χαρακτηριστική παραδοσιακή αρχιτεκτονική συνηγορεί ως προς την χρονολόγηση αυτή. Ο ναός έχει υποστεί ανακατασκευές και προσθήκες κατά τον 20^ο αιώνα. Ο αρχικός τοιχογραφικός διάκοσμος του ναού δεν σώζεται. Σήμερα τις εντοίχιες επιφάνειες αποσπασματικά καλύπτουν νεώτερες τοιχογραφίες, οι οποίες χρονολογούνται στο τέλος του 19^ου αιώνα και στις αρχές του 20^ου .

Ο ναός βρίσκεται στις παρυφές του οικισμού. Είναι μονόχωρη ξυλόστεγη βασιλική μικρών διαστάσεων, χτισμένη με αργολιθοδομή. Νεώτερο παρεκκλήσι είναι προσαρτημένο στη βορινή πλευρά, το οποίο χρησιμοποιείται ως οστεοφυλάκειο. Εσωτερικά ο ναός είναι κατάγαρφος. Η κτητορική επιγραφή, αναπτυγμένη καθ’ ύψος σε ορθογώνιο πλαίσιο αριστερά της θύρας εισόδου, μας πληροφορεί ότι οι τοιχογραφίες είναι έργο των Καπεσοβιτών ζωγράφων Αναστασίου, Ιωάννη και Γεωργίου και πραγματοποιήθηκαν 1763. Χορηγοί του ναού στην ίδια επιγραφή αναφέρονται οι Γεώργιος Ντάσιος και Γεώργιος Πασχάλης. Ο τοιχογραφικός διάκοσμος αναπτύσσεται με ένα λιτό αλλά καλά οργανωμένο εικονογραφικό πρόγραμμα, στο οποίο διαφαίνεται η καλλιτεχνική αρτιότητα του ζωγράφου Αναστασίου και των γιών του.

Ο ναός είναι τρίκλιτη ξυλόστεγη βασιλική με νάρθηκα και ανοιχτή στοά στη βορινή πλευρά. Εσωτερικά ο ναός είναι διακοσμημένος με τοιχογραφίες των ζωγράφων Ιωάννη και Αναστασίου Αναγνώστη, σύμφωνα με τη κτητορική επιγραφή, η οποία βρίσκεται επάνω από τη βορινή θύρα του ναού. Ενδιαφέρουσα είναι η γλυπτή έξεργη διακόσμηση με θέματα ζωικά και φυτικά στο τέμπλο, στον άμβωνα, στα κιονόκρανα, στα πλαίσια των παραστάσεων. Οι τοιχογραφίες του ναού χρονολογούνται στα 1806, ενώ η ανοικοδόμηση τοποθετείται στα 1791, σύμφωνα με «μπουγιουρντί» του Αλή Πασά, το οποίο επιτρέπει την ανέγερση νέου ναού στη θέση ενός παλαιότερου. Ο τοιχογραφικός διάκοσμος του ναού, ο οποίος αποτελεί το τελευταίο έργο του Καπεσοβίτη ζωγράφου Ιωάννη, ακολουθεί τη συνήθη εικονογραφία των ζωγράφων από το Καπέσοβο. Έντονες είναι οι επιδράσεις του δυτικού μπαρόκ τόσο στην απόδοση λεπτομερειών στις εντοίχιες παραστάσεις όσο και στην γλυπτή διακόσμηση.

Η ανέγερση του ναού ξεκίνησε το 1799 και ολοκληρώθηκε στα 1819 σύμφωνα με την κτητορική επιγραφή. Την ανοικοδόμηση χρηματοδότησαν οι κάτοικοι του οικισμού. Παραδίδεται ωστόσο ότι μετά την ολοκλήρωση των εργασιών μεταξύ των ενοριτών υπήρξε διαφωνία σχετικά με τον άγιο στον οποίο θα αφιερωνόταν ο ναός. Εγχάρακτη επιγραφή σε λίθινη πλάκα ενσωματωμένη στην εξωτερική θύρα στο χαγιάτι, αναφέρει τρεις ονομασίες αγίων. Ο τοιχογραφικός διάκοσμος ακολουθεί το συνηθισμένο Αξιοσημείωτα είναι τα ασημένια δισκοπότηρα, προερχόμενα από την Κωνσταντινούπολη, δωρεά των αδελφών Εξάρχου.