ΓΙΑΝΝΑΚΟΣ ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ (1906 - 2000)

Γεννήθηκε στο Τσεπέλοβο. Έμεινε ορφανός από πατέρα σε ηλικία δύο ετών. Η μητέρα του μερίμνησε για τη μόρφωσή του. Έμαθε τα πρώτα γράμματα στο χωριό του. Έπειτα φοίτησε στο Γυμνάσιο στα Ιωάννινα. Το 1925 πήρε το πτυχίο του δασκάλου από το Μονοτάξιο Διδασκαλείο Ιωαννίνων. Κατόπιν, διορίστηκε σε Δημοτικό Σχολείο του Κιλκίς, όπου δίδαξε για 5 χρόνια. Έπειτα, πήρε μετάθεση για το χωριό του το Τσεπέλοβο, όπου υπηρέτησε μέχρι τη συνταξιοδότησή του το 1959.

Το προσωνύμιό του ήταν «δάσκαλος». Αποτελούσε την αυθεντία της κοινότητας Τσεπελόβου και είχε το σεβασμό όλων. Προσέφερε πάντοτε τις συμβουλές του και τη βοήθειά του, όπου χρειαζόταν. Ως εκπαιδευτικός ήταν αυστηρός, αλλά ακριβοδίκαος κι αντικειμενικός. Αφιερώθηκε στη διαπαιδαγώγηση της νεολαίας και στη μετάδοση ιδανικών και αξιών. Αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τη μετέπειτα ζωή τους. Ο υποδειγματικός κήπος στο σχολείο και το αλσύλιο του Άι-Θόδωρου έμειναν χαραγμένα στη μνήμη των μαθητών του. Κατά το διάστημα της θητείας του στο Τσεπέλοβο, το Δημοτικό Σχολείο είχε μετατραπεί σε ζωντανό κύτταρο της πνευματικής ζωής της τοπικής κοινωνίας. Συνέβαλε στην ίδρυση και λειτουργία του νεοσύστατου παραρτήματος Γυμνασίου Τσεπελόβου το 1957. Θεωρούσε το Γυμνάσιο ως συνέχεια του δικού του έργου και το στήριξε με όλες του τις δυνάμεις. Με παρεμβάσεις τόσο του ίδιου, όσο και άλλων κατοίκων του Τσεπελόβου πέτυχε να γίνει δεκτό από την Ακαδημία Αθηνών το αίτημα της ενίσχυσης σε ετήσια βάση του Γυμνασίου και του Οικοτροφείου Τσεπελόβου από το Τσούφλειο κληροδότημα.

Παρακολουθούσε πάντοτε την παιδαγωγική κίνηση και ήταν απόλυτα προσηλωμένος στον εκπαιδευτικό του έργο. Τιμήθηκε πολλές φορές με ευαρέσκεια από την υπηρεσία του, ενώ έλαβε τιμητική διάκριση από το Υπουργείο Παιδείας. Το 1982 πήρε το Α’ Βραβείο από την Ακαδημία Αθηνών για το γλωσσικό ιδιωματικό υλικό που συγκέντρωσε από το χωριό του το Τσεπέλοβο.

Αφιερώθηκε στην ιστορία και τη ζωή του χωριού του συγκεντρώνοντας λαογραφικό και ιστορικό υλικό. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της πρώτης συντακτικής επιτροπής του περιοδικού «Το Ζαγόρι μας». Αρθρογραφούσε και σε άλλα περιοδικά, όπως στην «Ηπειρωτική Εστία».  

Καθοριστική ήταν η συμβολή του στην ένταξη των Σαρακατσαναίων στην κοινωνία του Τσεπελόβου. Θεωρούσε ότι το γεγονός αυτό συνεπαγόταν πολλαπλά οφέλη όχι μόνο για τους ίδιους αλλά και για το χωριό. Ο ίδιος έγραφε : «…πίστευα απολύτως πως θα εξελιχθούν και θα γίνουν μια μέρα, γνήσιοι Ζαγορίσιοι, όπως και έγιναν…τα παιδιά τους μαθαίνουν γράμματα…κοντεύουν να μας περάσουν…Πιστεύω πως θα μας φτάσουν, αν δεν μας έφτασαν…». Η ένταξη των Σαρακατσαναίων στο Ζαγόρι έδωσε νέα πνοή στον τόπο, εφόσον συνδυάστηκε αρμονικά η ζαγορίσια παράδοση και πολιτισμός με τη δυναμική, την υπερηφάνεια και την πειθαρχεία των Σαρακατσαναίων.

Επίσης, συνέβαλε στον καθαρισμό του Ναού του Αγίου Νικολάου που αποτελεί ένα κόσμημα μεταβυζαντινής αρχιτεκτονικής και τέχνης στο Ζαγόρι.

Βιβλία του είναι «Το Ζαγόρι : ιστορία και ζωή» (1983), «Το Μοναστήρι του Αϊ-Γιάννη στο Ρογκοβό» (1985).

Βιβλιογραφία

Γιαννάκης Δημήτριος Ι., Ευριπίδης Γιαννακός, Το Ζαγόρι μας, 267 – 268 (2000) 18

Τσουμάνη – Γιαννάκη Λένα, Επιφανείς Τσεπελοβίτες, Ευριπίδης Γιαννακός, Εν Τσεπελόβω, 3 (2009) 11 - 14

Φερεντίνος Κοσμάς, Ευριπίδης Γιαννακός : Ο άνθρωπος, ο δάσκαλος, ο συγχωριανός, Το Ζαγόρι μας, 375 (2009) 11

Τζιόβας Φρίξος, Κατάλογος Συγγραφέων Περιοχής Ζαγορίου. (Από τον Μεθόδιο Ανθρακίτη έως σήμερα), Γιάννινα, Εκδ. Το Ζαγόρι μας, 1990, 14