Το μικρό αυτό γεφυράκι βρίσκεται μέσα στη Δόλιανη και γεφυρώνει το κεντρικό ρέμα του χωριού. Είναι μονότοξο, με χαμηλό πέτρινο στηθαίο. Βρίσκεται στην θέση «Στάλος», όνομα που προέρχεται από το ότι στο σημείο αυτό συγκεντρώνονταν (στάλιαζαν) τα κοπάδια του χωριού.

Το συναντάμε σε 200 μέτρα βόρεια από την κεντρική πλατεία και 100 μέτρα πιο πάνω από το γεφύρι του Παπα-Ηλία.

 

 

 

Βρίσκεται κάτω από το Δίκορφο και γεφυρώνει το ρέμα της Κασίμαινας που καταλήγει  στο Ζαγορίτικο ποταμό. Πρέπει να είναι από τα τελευταία πέτρινα γεφύρια που κατασκευάστηκαν στο Ζαγόρι πριν παγιωθεί η χρήση του τσιμέντου.

Το γεφύρι εξυπηρετούσε την μετακίνηση από το Δίκορφο προς την περιοχή των Ριζιανών και προς τους Νεγάδες και τους Φραγγάδες. Μετά το γεφύρι σε κοντινή απόσταση, υπήρχε νερόμυλος, ενώ 150 μέτρα πριν από αυτό υπάρχει ακόμα πέτρινο στέγαστρο με παλιό εικονοστάσι.

Είναι μονότοξο, με οριζόντιο οδόστρωμα και πέτρινα πεζούλια για στηθαία. Στην κατάντη πλευρά και δεξιά από την καμάρα, υπάρχει κόγχη με εντοιχισμένη μαρμάρινη πλάκα που μας πληροφορεί ότι κτίστηκε 1904 με έξοδα του Στασούλη Στάθη και πως αρχιτέκτονες του γεφυριού ήταν οι  Ιωάννης και Αλέξιος Π.Τσίπας  από την Πυρσόγιαννη. Το επώνυμό τους δεν διακρίνεται καλά λόγω μιας ρωγμής στο σημείο όπου αναγράφεται.

Έχει κηρυχτεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο (ΥΑ ΥΠΠΕ/ΔΙΛΑΠ/Γ/1260/30653/2-7-1982 - ΦΕΚ 628/Β/26-8-1982).

Για να το προσεγγίσουμε, ακολουθούμε από την πλατεία του χωριού τον δρόμο για το νεκροταφείο και, στην στροφή πριν από αυτό, τον αφήνουμε και στρίβουμε δεξιά (υπάρχει ενημερωτική πινακίδα), σε δυσδιάκριτο και αρκετά κατηφορικό μονοπάτι. Κατηφορίζοντας την ράχη, συναντάμε σε 200 μέτρα, παλιό, στενό χωματόδρομο, που είχε ανοιχτεί για τις ανάγκες συντήρησης του γεφυριού αλλά σήμερα είναι απροσπέλαστος από οχήματα και έχει μετατραπεί σε μονοπάτι. Το ακολουθούμε προς τα δεξιά για να φτάσουμε σε 700 μέτρα, στο στέγαστρο με το εικονοστάσι. Ακολουθώντας την υπόδειξη μιας ακόμα ενημερωτικής πινακίδας, στρίβουμε αριστερά και συναντάμε το γεφύρι, 150 μέτρα χαμηλότερα και μετά από συνολική πορεία 30 λεπτών από το χωριό.

 

 

 

Βρίσκεται στην περιοχή των Ριζιανών στο Μπαγιώτικο ρέμα και ανήκει  στους Νεγάδες. Κατά τον Ι.Λαμπρίδη κατασκευάστηκε από τον Νεγαδιώτη Χατζή Δούκα το 1780 ^[1]. Συνέδεε τους Νεγάδες με το Δίκορφο και το Μανασσή ενώ βοηθούσε την μετακίνηση προς τις αγροτικές εκτάσεις των Ριζιανών.

Το γεφύρι είναι μονότοξο και για στηθαία έχει αρκάδες μόνο στο ψηλότερο μέρος της καμάρας, ενώ στα υπόλοιπα τμήματα υπάρχουν προστατευτικά, χαμηλά πεζούλια.

Για να το προσεγγίσουμε, ακολουθούμε από τους Κήπους τον δρόμο για Φραγγάδες και σε 6,5 χιλιόμετρα (λίγα μέτρα πριν την πέτρινη βρύση), στρίβουμε δεξιά, σε μικρό, δυσδιάκριτο χωματόδρομο, που καταλήγει μετά 300 μέτρα στο γεφύρι.

 

 

 

Πρόκειται για μονότοξο γεφύρι στην περιοχή «Βουδάσια» που γεφυρώνει τον Ζαγορίτικο ποταμό. Εκτός από την κύρια καμάρα του, διαθέτει και μία μικρότερη στην πλημμυρική ζώνη (γι αυτό και από κάποιους χαρακτηρίζεται ως δίτοξο) που έχει όμως επιχωματωθεί από τις φερτές ύλες του ποταμού και δύσκολα διακρίνεται. Επίσης διαθέτει ένα ανακουφιστικό άνοιγμα ανάμεσα στις δύο καμάρες. Στο γεφύρι έχει προστεθεί μεταγενέστερα, στηθαίο από ασβεστοκονίαμα.

Εξυπηρετούσε τις μετακινήσεις προς τις αγροτικές καλλιέργειες της περιοχής του Ντριάνοβου. Έχει κηρυχτεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο (ΥΑ ΥΠΠΕ/ΔΙΛΑΠ/Γ/1260/30653/2-7-1982 - ΦΕΚ 628/Β/26-8-1982).

Από το χωριό του Ανθρακίτη απέχει 2,7 χιλιόμετρα. Για να το προσεγγίσουμε ακολουθούμε από το χωριό τον χωματόδρομο που οδηγεί στην κτηνοτροφική μονάδα στην θέση Σέλτζιανα. Από εδώ ακολουθούμε τον δεξί κλάδο του δρόμου και στην πρώτη διασταύρωση, στρίβουμε αριστερά σε κακό χωματόδρομο που μας κατεβάζει στο επίπεδο του γεφυριού, όπου το συναντάμε σε 40 μέτρα δεξιά στο ποτάμι. 

 

 

 

Το γεφύρι βρίσκεται στα νότια του Ανθρακίτη, στην θέση Τσόνια ή Αμπέλια που προέρχεται από τα πολλά αμπέλια που υπήρχαν στην περιοχή. Γεφυρώνει το ρέμα του «Κουραδά», παραπόταμου του Ζαγορίτικου ποταμού, και βοηθούσε τις μετακινήσεις προς τα χωράφια της περιοχής αλλά και όσους ήθελαν να κατευθυνθούν προς το Διπόταμο.

Είναι μονότοξο με κοντούς διακοσμητικούς αρκάδες, αραιά τοποθετημένους.   

Το 2002 χαρακτηρίστηκε ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο (ΥΑ ΥΠΠΟ/ΔΙΛΑΠ/Γ/3325 π.ε./1764/10-1-2002 - ΦΕΚ 58/Β/24-1-2002).

Για να φτάσουμε στο γεφύρι, ακολουθούμε τον χωματόδρομο από το χωριό προς τα χωράφια. Σε 500 μέτρα βρίσκουμε την πρώτη διασταύρωση όπου στρίβουμε αριστερά, μετά από 450 μέτρα βρίσκουμε την επόμενη όπου στρίβουμε και πάλι αριστερά και σε 300 μέτρα φτάνουμε στο γεφύρι.

 

 

 

 

Βρίσκεται βόρεια του Βρυσοχωρίου στην περιοχή της «Σκαρβένας» και γεφυρώνει το ομώνυμο ρέμα, παραπόταμο του Αώου. Το γεφύρι βρισκόταν στον οδικό άξονα που ένωνε το Βρυσοχώρι με το Παλιοσέλι.

Είναι μονότοξο, με καμάρα που την στεφανώνουν κοντοί, διακοσμητικοί αρκάδες.

Το συναντάμε πάνω στον επαρχιακό δρόμο Βρυσοχώρι – Παλιοσέλι και σε απόσταση 3 χιλιομέτρων από το πρώτο.

 

 

 

Πρόκειται για μικρό μονότοξο γεφύρι που βρίσκεται μέσα στο Σκαμνέλι. Γεφυρώνει το ρέμα Λιντζέτο και βοηθούσε να επικοινωνεί η ανατολική συνοικία με το κεντρικό τμήμα του χωριού. Σύμφωνα με την εγχάρακτη πλάκα του, το γεφύρι κτίστηκε το 1891 με χορηγό τον Γ.Σαγιάνο.

Έχει λιθόκτιστο στηθαίο και λιθόστρωτο οδόστρωμα. Η φυσιογνωμία του έχει αλλοιωθεί σημαντικά από την επικάλυψη του ρέματος στην κατάντη πλευρά του γεφυριού αλλά και από την κατασκευή νέου δρόμου στην αντίθετη πλευρά του.

Το συναντάμε στο άκρο της πλατείας πίσω από το δημοτικό ξενοδοχείο «ΠΙΝΔΟΣ».

 

 

 

Βρίσκεται νοτιοδυτικά των Φραγγάδων στην θέση «Ρουστιάρα» και γεφυρώνει το ρέμα του Λίνου που καταλήγει στον Ζαγορίτικο ποταμό. Ο Ι.Λαμπρίδης αναφέρει ότι κτίσθηκε το 1868 από τον Χριστ. Ζηκομάτη και κόστισε 3000 γρόσια^[1]. Εξυπηρετούσε όσους ήθελαν να μετακινηθούν από τους Φραγγάδες προς τα χωριά Μανασσή, Καλουτά και Δίκορφο. 

Είναι μονότοξο και η καμάρα του στεφανώνεται από ενωμένους αρκάδες, πολλοί απ' τους οποίους όμως έχουν πέσει. Στο βόρειο άκρο της κατάντη πλευράς υπάρχει πέτρινο εικονοστάσι.

Στο γεφύρι έχουν γίνει το 1987 εργασίες συντήρησης και ενισχύθηκαν τα θεμέλια των βάθρων του με τσιμέντο. Από το 1982 έχει χαρακτηριστεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο.  (ΥΑ ΥΠΠΕ/ΔΙΛΑΠ/Γ/1260/30653/2-7-1982 - ΦΕΚ 628/Β/26-8-1982).

Για να το προσεγγίσουμε, ακολουθούμε τον δρόμο από Φραγγάδες για Κήπους και σε 6 χιλιόμετρα (200 μέτρα πριν την διασταύρωση για Διπόταμο) στρίβουμε αριστερά σε χωματόδρομο. Τον ακολουθούμε για 1,5 χιλιόμετρο μέχρι ένα χαρακτηριστικό, στενό διάσελο. Στο σημείο αυτό και στην αριστερή πλευρά καθώς κατεβαίνουμε, υπάρχει κατηφορικό μονοπάτι, την ύπαρξη του οποίου υποδεικνύει το παλιό πέτρινο εικονοστάσι, που μας οδηγεί μετά από 200 μέτρα στο γεφύρι.  

 

 

 

   

 

Το μεγάλο και εντυπωσιακό αυτό γεφύρι βρίσκεται κάτω από τους Φραγγάδες, στην θέση «Τσίπριες» και γεφυρώνει τον «Μέγα Λάκκο», παραπόταμο του Ζαγορίτικου ποταμού. Σύμφωνα με τον Ι.Λαμπρίδη ^[1]  κτίστηκε από τον Θεόδωρο Πετσιώνη που διέθεσε για τον σκοπό αυτό, 1200 ενετικά φλουριά και πρόσφερε στην κοινότητα των Φραγγάδων άλλα 1200 γρόσια, για την ετήσια επισκευή του. Η παράδοση αναφέρει πως αποφάσισε το κτίσιμο του γεφυριού μετά την περιπέτεια που είχε, όταν γυρίζοντας από την Βλαχιά στο χωριό του, το Δίλοφο, δεν κατάφερε να περάσει το ποτάμι λόγω της δυνατής βροχής και αναγκάστηκε να διανυκτερεύσει στο ύπαιθρο. Ως έτος κατασκευής ο Λαμπρίδης αναφέρει το 1818 αλλά το σωστό είναι το 1811 που αναγράφεται σε πέτρα του ανατολικού τόξου. Στην δυτική πλευρά του γεφυριού και σε κοντινή απόσταση, λειτουργούσε νερόμυλος που τα ερείπιά του υπάρχουν μέχρι σήμερα. Το γεφύρι εξυπηρετούσε τις μετακινήσεις από τους Φραγγάδες προς τα χωριά Διπόταμο και Ανθρακίτης καθώς και αυτές από την Λεπτοκαρυά προς τα χωριά του κεντρικού Ζαγορίου.

Το γεφύρι είναι δίτοξο με δύο ανακουφιστικά ανοίγματα στο ανατολικό ακρόβαθρο και το μεσόβαθρο αντίστοιχα, ενώ στο δυτικό άκρο έχει ψευδοκαμάρα (γι αυτό και από κάποιους χαρακτηρίζεται ως τρίτοξο). Τα στηθαία του είναι ψηλοί, πυκνοκτισμένους αρκάδες και το λιθόστρωτο οδόστρωμά του ακολουθεί τις καμπύλες των τόξων.  Έχει κηρυχτεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο (ΥΑ ΥΠΠΕ/ΔΙΛΑΠ/Γ/1260/30653/2-7-1982 - ΦΕΚ 628/Β/26-8-1982).

Προσεγγίζεται αν ακολουθήσουμε τον δρόμο από Φραγγάδες για Λεπτοκαρυά και σε 2,8 χιλιόμετρα στρίψουμε δεξιά σε χωματόδρομο, όπου υπάρχει μικρή ενημερωτική πινακίδα. Κατηφορίζουμε τον δύσβατο σε πολλά σημεία χωματόδρομο για τα επόμενα 1400 μέτρα, μέχρι μια διασταύρωση με παλιό πέτρινο εικονοστάσι. Στρίβουμε δεξιά και καταλήγουμε στο γεφύρι σε 200 μέτρα.           

 

 

 

 

Βρίσκεται κάτω από το Ηλιοχώρι και γεφυρώνει το «Μεγάλο Ρέμα» του χωριού που καταλήγει στον Ρασιανίτη ποταμό, παραπόταμο του Αώου. Εξυπηρετούσε την επικοινωνία του Ηλιοχωρίου με την Λάιστα. Κατασκευάστηκε με δαπάνες της οικογένειας του Αντώνη Πέτσιου. Ως έτος κατασκευής, ο Νικόλαος Έξαρχος στο βιβλίο του «Το Νομπρίνοβο» αναφέρει το 1880.

Είναι μονότοξο ενώ μεταγενέστερο είναι το προστατευτικό στηθαίο του από τσιμεντένιους, χαμηλούς ορθοστάτες και οριζόντια μεταλλικά κιγκλιδώματα. Το γεφύρι έχει επισκευαστεί αρκετές φορές κατά το παρελθόν.       

Το προσεγγίζουμε εύκολα, ακολουθώντας για 400 μέτρα το κατηφορικό καλντερίμι που ξεκινάει μπροστά από την εκκλησία του χωριού, προς τους καταρράκτες του Κρυοπόταμου.