Βρίσκεται στα βορειοδυτικά του Δίκορφου και γεφυρώνει το ρέμα της Ντόβρης που τα νερά του, μέσω του Μπαγιώτικου ρέματος, καταλήγουν στη χαράδρα του Βίκου. Το γεφύρι βρίσκεται στον παλιό οδικό άξονα που κινούνταν παράλληλα με το ρέμα της Ντόβρης και που με την βοήθεια άλλων δύο γεφυριών συνέδεαν τους Κήπους με το Δίκορφο.

Είναι μονότοξο, χωρίς αρκάδες που κατά πάσα πιθανότητα έχουν πέσει. Δυστυχώς χρειάζεται άμεσα συντήρηση αφού τα ρήγματα ανάμεσα στις πέτρες στο εσωράχιο της καμάρας είναι εμφανή.

Στο γεφύρι φτάνει κανείς δύσκολα λόγω της απομακρυσμένης θέσης του. Για να το προσεγγίσουμε, μπορούμε να κάνουμε ένα μέρος της διαδρομής με αυτοκίνητο ακολουθώντας τον δρόμο από Δίκορφο για Ελάτη. Σε 3 χιλιόμετρα στρίβουμε δεξιά στον χωματόδρομο, περνάμε μπροστά από το  ξωκλήσι της Παναγίας και σταματάμε μετά από 1,5 χιλιόμετρο στην αριστερή φουρκέτα του δρόμου. Στα δεξιά, υπάρχει κατηφορικός, κατεστραμμένος χωματόδρομος που τον ακολουθούμε πλέον πεζοπορώντας. Ο δρόμος στην συνέχεια γίνεται μονοπάτι που οδηγεί στο γεφύρι μετά από άλλο 1,5 χιλιόμετρο.

 

 

 

 

Από τα γνωστότερα γεφύρια του Ζαγορίου, βρίσκεται δυτικά των Κήπων αλλά ανήκει στην κοινότητα του Κουκουλίου. Γεφυρώνει το Βικάκι, αμέσως μετά την σμίξη του με το Μπαγιώτικο ρέμα.

Στο ίδιο σημείο υπήρχε ξύλινο γεφύρι που το κατασκεύασε ο Νεγαδιώτης Ζώτος Ρούσσης ξοδεύοντας 14 χιλιάδες γρόσια. Το 1814 ο ηγούμενος του μοναστηριού του Προφήτη Ηλία της Βίτσας, Σεραφείμ, έκτισε νέο πέτρινο γεφύρι καταβάλλοντας 20 χιλιάδες γρόσια, για να εξυπηρετεί τον "καλογερικό" νερόμυλο που διατηρούσε η μονή στο μέρος εκείνο. Έτσι το νέο γεφύρι ονομάστηκε "Καλογερικό" όπως και ο μύλος. Το 1865 οι Κουκουλιώτες Αλέξιος και Ανδρέας Πλακίδας το επισκεύασαν ριζικά, ξοδεύοντας 400 φλουριά ή 21.000 γρόσια. Το 1912 ο Ευγένιος Πλακίδας, γιός του Ανδρέα, συνέχισε το έργο του πατέρα του συντηρώντας το για ακόμα μια φορά και τοποθετώντας εντοιχισμένες πλάκες προς ανάμνηση της προσφοράς της οικογένειάς του.

Το γεφύρι εξυπηρετούσε τις μετακινήσεις των κατοίκων του Κουκουλίου στις αγροτικές, κτηνοτροφικές και υλοτομικές εργασίες τους. Επίσης εξυπηρετούσε την μετάβαση από τα χωριά Διλόφο, Ασπράγγελοι και Ελάτη, στον καλογερικό μύλο.

Χαρακτηριστικό του γεφυριού είναι οι τρεις ημικυκλικές του καμάρες, που δίνουν την αίσθηση της ανάλαφρης ταλαντευόμενης κίνησης, σε όποιον το διασχίζει. Το λιθόστρωτο οδόστρωμα έχει στις άκρες του κοντούς αρκάδες, τοποθετημένους σε αραιά διαστήματα, τονίζοντας έτσι την αίσθηση της ανάλαφρης κατασκευής του.

Έχει κηρυχτεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο (ΥΑ 4499/12-6-1964 - ΦΕΚ 239/Β/30-6-1964).           

Το συναντάμε έξω από τους Κήπους, σε απόσταση 800 μέτρων αριστερά, χαμηλά στο ρέμα κατευθυνόμενοι προς Γιάννενα.

 

 

 

 

Βρίσκεται ανατολικά των Κήπων, στο Μπαγιώτικο ρέμα. Ο Ι.Λαμπρίδης ^[1] αναφέρει ότι το κατασκεύασε το 1830 ο Θεόδωρος Πετσιώνης από το Δίλοφο, ο οποίος διέθεσε στην κοινότητα των Κήπων και 1200 γρόσια για την ετήσια επισκευή του. Εξυπηρετούσε όσους ήθελαν να μετακινηθούν από τους Νεγάδες και τους Φραγγάδες προς το Δίλοφο και τα Γιάννενα αλλά και όσους ήθελαν να πάνε στις καλλιεργήσιμες εκτάσεις της περιοχής.

Το μεγάλο αυτό γεφύρι είναι μονότοξο, με ένα ανακουφιστικό τόξο στην νότια πλευρά του. Έχει στηθαία από μακρόστενους, διαδοχικούς αρκάδες που στεφανώνουν την μεγάλη του καμάρα. Έχει κηρυχτεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο (ΥΑ 4499/12-6-1964 - ΦΕΚ 239/Β/30-6-1964).

Το γεφύρι περιβάλλεται από την πυκνή και οργιώδη βλάστηση του ρέματος, με τα ψηλά δένδρα να το κρύβουν παρά το εντυπωσιακό μέγεθός του. Το συναντάμε σε απόσταση 850 μέτρων έξω από τους Κήπους προς Νεγάδες στα δεξιά του δρόμου, όπου ένας μικρός χωματόδομος  100 μέτρων, μας οδηγεί σε αυτό.

 

 

 

 

 

Το γεφύρι, παρά το όνομα του, γεφυρώνει το Μπαγιώτικο ρέμα και όχι το ρέμα της Ντόβρης που ενώνεται με το πρώτο 100 μέτρα χαμηλότερα. Πήρε όμως το όνομα αυτό γιατί βρίσκεται στον παλιό οδικό άξονα που διέτρεχε όλο το μήκος του ρέματος της Ντόβρης. Το γεφύρι με την βοήθεια άλλων δύο γεφυριών εξυπηρετούσε τις μετακινήσεις των κατοίκων των Κήπων προς το Δίκορφο και τα Γιάννενα. Σύμφωνα με τον Ι.Λαμπρίδη^[1] το έκτισε ο Γ.Κ. Μπεζεργιάννος το 1849, μαζί με το επόμενο γεφύρι στον ίδιο δρόμο και κόστισαν και τα δύο μαζί 4000 γρόσια.   

Διαθέτει μία μεγάλη καμάρα και μία ψευδοκαμάρα στην πλημμυρική ζώνη του βόρειου άκρου του και έχει στα πλάγια αρκάδες αραιά τοποθετημένους σε ίσες αποστάσεις. Έχει κηρυχτεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο (ΥΑ ΥΠΠΕ/ΔΙΛΑΠ/Γ/1260/30653/2-7-1982 - ΦΕΚ 628/Β/26-8-1982) και έχει συντηρηθεί το 1987 και το 2008.

Το βρίσκουμε εύκολα ακολουθώντας τον δρόμο από Κήπους προς Φραγγάδες για 3 χιλιόμετρα. Αφού προσπεράσουμε την διασταύρωση των Νεγάδων, στρίβουμε δεξιά σε ένα μονοπάτι παράλληλο με την παλιά περίφραξη ενός κτήματος, που μας οδηγεί σε 150 μέτρα, στο γεφύρι της Ντόβρης.     

 

 

 

Είναι ένα από τα πιο γνωστά και πιο πολυφωτογραφημένα γεφύρια στο Ζαγόρι. Βρίσκεται στα νότια του χωριού Κουκούλι στο οποίο ανήκε διοικητικά. Γεφυρώνει το Βικάκι, στην έξοδό του προς το φαράγγι του Βίκου. Λόγω της νευραλγικής του θέσης, εξασφάλιζε την επικοινωνία των χωριών Κουκούλι, Καπέσοβο και Βραδέτο με τα Γιάννενα, μέσω της διάβασης των Ασπραγγέλων.

Σύμφωνα με τον Ι.Λαμπρίδη ^[1] το γεφύρι το έκτισε ο Νούτσος Κοντοδήμος προεστός του Βραδέτου το 1750. Ο ίδιος συγγραφέας αναφέρει σε άλλο του βιβλίο ότι το έκτισε ο Καπεσοβίτης Νούτσος Καραμεσίνης το 1768. Πιθανότατα το γεφύρι κτίστηκε το 1750, κάτι που επιβεβαιώνει και ο Κώστας Λαζαρίδης από την εντοιχισμένη πλάκα που υπήρχε, και ανακατασκευάστηκε το 1768. Αργότερα το επισκεύασε ο Αλέξης Νούτσος, γιός του Ν. Καραμεσίνη και γι αυτό και ονομάζεται από αρκετούς "γεφύρι του Κυρ Αλέξη". Το 1910 έπαθε σοβαρές ζημιές οπότε έπρεπε να γίνει συντήρηση, της οποίας τα έξοδα ανέλαβαν τα γειτονικά χωριά αλλά και ο Γρηγόρης Κόκκορος από το Κουκούλι που ήταν και ο ιδιοκτήτης του γειτονικού μύλου. Έτσι από τότε επικράτησε η ονομασία "γεφύρι Κόκκορου". Επίσης εργασίες συντήρησης έγιναν το 1960 από την Ένωση Ζαγορισίων Αθηνών, το 1977 και το 2006.      

Είναι θεμελιωμένο στο στένεμα της χαράδρας ανάμεσα στις κάθετες και  εντυπωσιακές ορθοπλαγιές της, που τις ενώνει με αριστοτεχνικό τρόπο. Η μεγάλη του καμάρα έχει άνοιγμα 25 μέτρα και ύψος 11,5 μέτρα ενώ στο τοιχίο της νότιας πλευράς του υπάρχει διακοσμητικό άνοιγμα (παραθόλι). Για στηθαία έχει ψηλούς ενωμένους αρκάδες σε όλο του το μήκος. Στην ανάντη βόρια πλευρά του γεφυριού, σώζεται μέχρι σήμερα το λίθινο τοιχίο που στήριζε τον υδραύλακα για την μεταφορά του νερού στον μύλο του Κόκκορου.

Έχει κηρυχτεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο (ΥΑ 4499/12-6-1964 - ΦΕΚ 239/Β/30-6-1964).

Το συναντάμε στα δεξιά του κεντρικού δρόμου προς Κουκούλι, 2,3 χιλιόμετρα μετά την διασταύρωση για Δίλοφο και 600 μέτρα πριν την διασταύρωση για Κήπους.

 

 

 

Συντεταγμένες:  Ν 39.86211   Ε 20.774906  /  39°51'43.6"N   20°46'29.7"E

 

Το μεγάλο αυτό γεφύρι βρίσκεται ανάμεσα στα χωριά Βίτσα και Κουκούλι,  γεφυρώνει την χαράδρα του Βίκου στο νότιο άκρο της και ουσιαστικά σηματοδοτεί την αρχή του μεγάλου φαραγγιού. Ο Ι.Λαμπρίδης ^[1] αναφέρει ότι το κατασκεύασε ο άρχοντας Αλέξιος Μίσιος από το Μονοδένδρι το 1748 δίπλα στον νερόμυλο που διατηρούσε ο ίδιος. Το γεφύρι συνέδεε την σκάλα της Βίτσας με την σκάλα του Κουκουλίου και εξυπηρετούσε την επικοινωνία των δύο χωριών.

Διαθέτει δύο καμάρες με την μεγάλη, στην ανατολική πλευρά, να έχει άνοιγμα 19 μέτρα και την μικρότερη βοηθητική στα δυτικά, να έχει άνοιγμα 4,5 μέτρα. Παλιότερα διέθετε αρκάδες αλλά το 1938 μετά από εργασίες συντήρησης αντικαταστάθηκαν με το σημερινό λίθινο στηθαίο με την τσιμεντένια επίστρωση.            

Έχει κηρυχτεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο (ΥΑ ΥΠΠΕ/ΔΙΛΑΠ/Γ/1260/30653/2-7-1982 - ΦΕΚ 628/Β/26-8-1982).

Φτάνουμε σ' αυτό αν ακολουθήσουμε τον δρόμο προς Καπέσοβο και 1000 μέτρα μετά την διασταύρωση των Κήπων στρίψουμε αριστερά σε χαλικόδρομο. Στο τέρμα του δρόμου ξεκινάει η σκάλα του Κουκουλίου που, μετά από πεζοπορία 850 μέτρων, μας οδηγεί στο γεφύρι του Μίσιου. Εναλλακτικά μπορούμε να το προσεγγίσουμε από την Βίτσα, αν κατηφορίσουμε από την πλατεία της προς την Σκάλα της Βίτσας, στο τέρμα της οποίας βλέπουμε το γεφύρι. Η απόσταση που θα διανύσουμε στην δεύτερη περίπτωση είναι περίπου 2 χιλιόμετρα.   

 

 

 

 

Βρίσκεται κάτω από τους Κήπους, στο στένεμα που κάνει ο ποταμός που διατρέχει το φαράγγι Βικάκι, λίγο πριν συναντηθεί με το Μπαγιώτικο ρέμα. Παρόλο που βρίσκεται δίπλα στους Κήπους, ανήκε στην Κοινότητα του Κουκουλίου. Το έκτισε ο Τόλης Κοντοδήμος από το Κουκούλι το 1753 όπως αναφέρει ο Ι.Λαμπρίδης ^[1]. Το δεύτερο όνομα, «Λαζαρίδη», οφείλεται στον ιδιοκτήτη του γειτονικού νερόμυλου, τα ερείπια του οποίου υπάρχουν ακόμα, μαζί με την μικρή υδατογέφυρα που εφοδίαζε με νερό τον μύλο. Στο γεφύρι από την πλευρά του Κουκουλίου, καταλήγει η σκάλα του Κουκουλίου που έχει λαξευτεί πάνω στην απότομη πλαγιά και που διατηρείται μέχρι σήμερα. Η σκάλα και το γεφύρι εξασφάλιζαν την επικοινωνία των χωριών Κουκούλι, Καπέσοβο και Βραδέτο με τους Κήπους.

Το μονότοξο γεφύρι είναι θεμελιωμένο πάνω στις στέρεες, βραχώδεις ορθοπλαγιές του στενού περάσματος. Για να εξασφαλιστεί η πρόσβαση προς αυτό δημιουργήθηκαν διάδρομοι παράλληλα με το ρέμα που στηρίχθηκαν πάνω σε πέτρινα τοιχία. Έχει στα άκρα του κοντούς αρκάδες, τοποθετημένους αραιά σε ίσες αποστάσεις. Έχει κηρυχτεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο (ΥΑ ΥΠΠΕ/ΔΙΛΑΠ/Γ/1260/30653/2-7-1982 - ΦΕΚ 628/Β/26-8-1982).

Το συναντάμε σε 500 μέτρα έξω από τους Κήπους προς Γιάννενα και σε απόσταση 100 μέτρων από το κεντρικό δρόμο, στα δεξιά.

 

 

 

        

 

Το γεφυράκι αυτό βρίσκεται νότια των Νεγάδων και σε μικρή απόσταση από το μεγάλο γεφύρι του Κάσσου. Προφανώς τα δύο γεφύρια κτίστηκαν την ίδια εποχή δηλαδή περίπου το 1860 και βοηθούσαν τις μετακινήσεις των κατοίκων προς τα αγροκτήματα της περιοχής και προς τα Ριζιανά.

Είναι μονότοξο και η καμάρα του στεφανώνεται από χαμηλούς αρκάδες που δυστυχώς έχουν πέσει στην κατάντη πλευρά του.

Είναι δύσκολο να το προσεγγίσουμε εξαιτίας της πυκνής βλάστησης που φράζει το παλιό μονοπάτι και δυσκολεύει σε μεγάλο βαθμό την διέλευση.

Για να φτάσουμε σε αυτό ακολουθούμε το παλιό μονοπάτι που ξεκινάει 400 μέτρα μετά τη εκκλησία, στα δεξιά του δρόμου προς Φραγγάδες, αμέσως μετά τα τελευταία σπίτια. Το μονοπάτι κατηφορίζει μέσα στο δάσος για 450 μέτρα μέχρι τα ερείπια ενός μικρού εξωκκλησιού και στρίβει αριστερά, όπου και συναντά το γεφύρι σε 150 μέτρα και 70 μέτρα πριν το γεφύρι του Κάσσου.

 

 

Βρίσκεται νότια της Κλειδωνιάς στην έξοδο του φαραγγιού του Βοϊδομάτη. Κτίστηκε το 1853 με δαπάνες της Μπαλκίζ Χανούμ, συζύγου του Μακήλ Πασά που διέθεσε 37.000 γρόσια. Η τοποθεσία συνδέεται με την αιματηρή συμπλοκή των οικογενειών δύο προκρίτων από το χωριό του Αγίου Μηνά, του Σταμάτη και του Γεραίνη, που διαδραματίστηκε πάνω στο γεφύρι που προϋπήρχε στο ίδιο σημείο.

Το γεφύρι βοηθούσε την επικοινωνία του χωριού του Αγίου Μηνά με τον κάμπο της Κόνιτσας και όσους ήθελαν να κατευθυνθούν από την περιοχή της Κόνιτσας προς τα Γιάννενα.

Είναι μονότοξο με διαδοχικούς ενωμένους αρκάδες για στηθαία. Έχει κηρυχτεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο (ΥΑ ΥΠΠΕ/ΔΙΛΑΠ/Γ/1260/30653/2-7-1982 - ΦΕΚ 628/Β/26-8-1982).

Το βρίσκουμε αν ακολουθήσουμε τον δρόμο από Κλειδωνιά για Γιάννενα. Στρίβουμε αριστερά πριν την γέφυρα του Βοϊδομάτη και σε 500 μέτρα, φτάνουμε στο γεφύρι.

 

 

Το άγνωστο αυτό γεφύρι βρίσκεται νότια των Νεγάδων και γεφυρώνει το Νεγαδιώτικο ρέμα που καταλήγει στο Μπαγιώτικο ρέμα. H παλιά εγχάρακτη πλάκα, που σήμερα δεν υπάρχει στην θέση της, μας πληροφορεί ότι κατασκευάστηκε από τον Νεγαδιώτη Στέφανο Κάσσο το 1860 και σύμφωνα με τον Ι.Λαμπρίδη^[1] στοίχισε 10000 γρόσια. Βοηθούσε τις μετακινήσεις των κατοίκων προς τα αγροκτήματά τους και προς την περιοχή των Ριζιανών.

Το γεφύρι είναι μονότοξο και έχει για στηθαία αρκάδες που δυστυχώς όμως έχουν πέσει σε όλο το τμήμα της καμάρας.

Είναι δύσκολο να το προσεγγίσουμε εξαιτίας της πυκνής βλάστησης που φράζει το παλιό μονοπάτι και δυσκολεύει σε μεγάλο βαθμό την διέλευση.

Για να φτάσουμε σε αυτό, ακολουθούμε το παλιό μονοπάτι που ξεκινάει 400 μέτρα μετά την εκκλησία, στα δεξιά του δρόμου προς Φραγγάδες, αμέσως μετά τα τελευταία σπίτια. Το μονοπάτι κατηφορίζει μέσα στο δάσος για 450 μέτρα μέχρι τα ερείπια ενός μικρού εξωκκλησιού και στρίβει αριστερά, όπου σε 150 μέτρα συναντά μικρότερο γεφύρι. Το δυσδιάκριτο πια μονοπάτι συνεχίζει για άλλα  70 μέτρα και καταλήγει στο σκεπασμένο από τη βλάστηση γεφύρι.