ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ Κ. (1960 - )

Γεννήθηκε στα Ιωάννινα, αλλά κατάγεται από τους Απραγγέλους Ζαγορίου. Mεγάλωσε στην Κόνιτσα, όπου οι γονείς του ήταν δάσκαλοι.  Είναι απόφοιτος της Ζωσιμαίας σχολής και πτυχιούχος του Οικονομικού τμήματος της Σχολής Νομικών και Οικονομικών Επιστημών του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης με ειδίκευση στις Διεθνείς και Ευρωπαϊκές Νομισματικές σχέσεις. Μετεκπαιδεύτηκε στο Erasmus University Rotterdam στην Περιφερειακή Ανάπτυξη, μέσω προγράμματος του Οικονομικού επιμελητηρίου, και στο Thames University of London στην «Εκπαίδευση Εκπαιδευτών» και τη «διαχείριση κρίσεων».

Από το (1984-2004) εργάστηκε ως διευθυντικό στέλεχος σε τμήματα Μάρκετινγκ - Πωλήσεων και Εξαγωγών μεγάλων εταιρειών κι από τις αρχές του 2005 είναι ελεύθερος επαγγελματίας, ασκώντας το επάγγελμα του Οικονομολόγου - Ειδικού Συμβούλου Ανάπτυξης & Εξαγωγών, διατηρώντας γραφεία στα Σκόπια, το Βουκουρέστι και τα Ιωάννινα. Την περίοδο (1998-2001) διετέλεσε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Συνεταιριστικής Τράπεζας Ιωαννίνων, από την οποία και βραβεύτηκε το 2003 για το πολύ σημαντικό του έργο στην ανάπτυξή της. Το διάστημα 2002 - 2004 ήταν τακτικό μέλος των διμερών επιτροπών οικονομικών σχέσεων του ΟΠΕ με Ιράν-Λίβανο και Συρία.  Είναι μέλος του Οικονομικού επιμελητηρίου, της ΕΕΔΕ και του συνδέσμου Ελληνο-Ουκρανικής φιλίας.

Έχει γράψει τις ποιητικές συλλογές «Ποιητικές μας ιστορίες» (1978) και «Ρέκβιεμ» (1982), ενώ το «Η ομίχλη έπεσε νωρίς στην Οδησσό» είναι το πρώτο του μυθιστόρημα.

Παραθέτουμε τα ποιήματά του «Θύμηση» και «Ονειροπόλοι» :

«ΘΥΜΗΣΗ»

Θολό το φως του φεγγαριού στην παγωμένη νύχτα

σπασμένο ξάρτι καραβιού στου πέλαου την ορμή

Γλυφή η ανάσα του κορμιού της αμμουδιάς στο κύμα

θρύψαλα σκόρπια αρχαϊκά σε βάρβαρη εποχή.

Ίσκιος βουβός ασάλευτος της θάλασσας το κάστρο

Φρουρός, ακρίτας, στήριγμα νεκρών ιδανικών

Πήρε τ’ αγιάζι των καιρών μαλαματένιο άστρο

Λάβαρο χρυσοποίκιλτο Βυζαντινών στρατών.

Κι’ ειν’ οι ψαράδες στο νοτιά μ’ ηλιοκαμένη όψη

‘κονίσματα αμόλυντα ριγμένα στη φωτιά.

Μηδέ ζωγράφος να μπορεί, μηδέ ποιητής να σώσει

Τα άγια τούτα πρόσωπα με παιδική καρδιά.

Κι’ έστησαν πάλι το χορό αγνάντι μου στο κύμα

οράματα ανιστόριστα που ζούσαν μιαν στιγμή.

Κι’ εμοιάζαν όλα μαγικά απάνω από το μνήμα

ενός λαού που έμαθε αντρίκια να ιστορεί!

«Ονειροπόλοι»

Ονειροπόλοι πατριώτες της χαμένης σας γης,

που τα χρόνια σας κάνουν σοφούς ποιητές της,

οι σκιές σας αμόλυντες στο οιστροπρόθεσμο της σιωπής

οράματα αδιάτρητα στις φτωχές εντολές της.

ονειροπόλοι στρατιώτες που ψάχνετε γης,

με μια φούχτα ονείρατα και με μάτια κλαμένα,

ειν’ ο κόσμος μικρός, σαν αντάλλαγμα ζεις,

γι’ αυτά που αφήκες ξοπίσω λησμονημένα.

Ονειροπόλοι εργάτες της ζητιάνας ειρήνης,

που το διάβα του ήλιου σας εμπνέει αδρά,

στ’ αργαστήρι της τέχνης, τη μορφή της μας δίνεις,

την κρατάμε στα χέρια μας μάς φεύγει ξανά.

Ονειροπόλοι διαβάτες στους ατέλειωτους δρόμους,

που μαζί σας τη μοίρα μου δένω κι εγώ,

τη χαμένη πατρίδα μεσ’ στους άγραφους νόμους∙

ίσως δε θα μπορέσω ποτέ μου – ποτέ μου να δω!!!

Βιβλιογραφία

Καραγιάννης Γιάννης Κ., «Θύμηση», Το Ζαγόρι μας 16 (1979) 3

Καραγιάννης Γιάννης Κ., «Ονειροπόλοι», Το Ζαγόρι μας 37 (1981) 3

Τζιόβας Φρίξος, Κατάλογος Συγγραφέων Περιοχής Ζαγορίου. (Από τον Μεθόδιο Ανθρακίτη έως σήμερα), Γιάννινα, Εκδ. Το Ζαγόρι μας, 1990, 26