Βίτσα
Στα χρόνια του Δεσποτάτου, το 1361, η Βίτσα με χρυσόβουλο του Σέρβου Δεσπότη Συμεών Παλαιολόγου, παραχωρήθηκε σαν τιμάριο στο Δούκα Ιωάννη Τσάφα Ουρσίνο, όπως και τα Άνω και Κάτω Σουδενά και το Τσερβάρι.
Το 19ο αιώνα (1870) είχε 870 κατοίκους και δυο σχολεία, Ελληνικό και αλληλοδιδακτικό. Στα 1913 με την απελευθέρωση είχε 540 κατοίκους και 76 μαθητές με Αρρεναγωγείο και Παρθεναγωγείο, σύμφωνα με την έκθεση του Αλεξ. Καθάρειου [Βλ. Εργολάβος Σπ., Τα Ζαγοροχώρια στις αρχές του αιώνα μας, σελ 83].
Πολλοί Βιτσινοί αναδείχθηκαν στα γράμματα και στις ευεργεσίες.
Κατά τον Αραβαντινό, απ' τη Βίτσα ήταν ο Ασλάν πασάς των Ιωαννίνων (1600-1612). Τον είχαν πάρει παιδομάζωμα και ήταν γενάρχης της οικογένειας που διοίκησε την Ήπειρο για δυο αιώνες. Το τζαμί στο Κάστρο των Ιωαννίνων φέρει το όνομά του.
βλ. Μακρής Ε., Τα Ζαγοροχώρια, Ιωάννινα 1996
επίσης βλ. βιβλιογραφία για το Ζαγόρι
Σκάλα της Βίτσας
Αρχαίος κτηνοτροφικός οικισμός της Προϊστορικής περιόδου. Σκάλα της Βίτσας
1940: 438
1951: 181
1961: 220
1971: 163
1981: 140
1991: 153
2001: 137
2011: 102
Το τοπικό πανηγύρι διοργανώνεται κάθε χρόνο γύρω από τον εορτασμό της Κοίμησης της Θεοτόκου στις 15 Αυγούστου. Συνήθως το πανηγύρι ξεκινά το βράδυ της 14ης Αυγούστου και κρατά 3 ημέρες.
Επιπλέον, κατά τις τελευταίες μέρες του Οκτώβρη ή τις αρχές του Νοέμβρη διοργανώνεται γλέντι με αφορμή την παραγωγή τσίπουρου.