ΤΟΥΛΟΥΠΗΣ ΦΑΝΗΣ (1931 - 2009)

Ο Θεοφάνης Τουλούπης γεννήθηκε στα Κάτω Πεδινά Ζαγορίου. Εδώ τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο κι έπειτα φοίτησε στη Ζωσιμαία Σχολή και τη Ζωσιμαία Παιδαγωγική Ακαδημία.

Τα πρώτα του χρόνια ως δάσκαλος τα υπηρέτησε σε σχολεία του νομού Θεσπρωτίας. Αργότερα μετατέθηκε στην Αττική, όπου υπηρέτησε μέχρι τη συνταξιοδότησή του σε σχολεία της ευρύτερης περιοχής των Αθηνών. Το 1965 έκανε με υποτροφία του Ι.Κ.Υ. μεταπτυχιακές σπουδές στο Μόναχο της Γερμανίας στη Φιλοσοφία και τις Επιστήμες της Αγωγής.

Υπήρξε Πρόεδρος του «Συλλόγου Διδασκάλων και Νηπιαγωγών Ανατολικής Αττικής «Ο Σωκράτης», Πρόεδρος της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδος, ιδρυτικό μέλος της Διδασκαλικής Συνδικαλιστικής Κίνησης. Επίσης, ήταν συνεργάτης και συνεκδότης των περιοδικών «Ενδοχώρα» και «Δοκιμασία».

Ήταν πολυμαθέστατος, πολυγραφότατος, άριστος γνώστης της ελληνικής γλώσσας αλλά και γνώστης ξένων γλωσσών όπως της γαλλικής και γερμανικής. Μετέφρασε έργα μεγάλων δημιουργών της παγκόσμιας λογοτεχνίας, αποσπάσματα των οποίων σε μετάφρασή του διδάσκονται οι μαθητές της Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Συνέγραψε και μοίρασε δωρεάν πάρα πολλά βιβλία.

Στα βιβλία του εντάσσονται τα «Εκπαίδευση και πολιτική εγκλεισμών : μελετήματα για μια εκπαίδευση με ανθρωποκεντρική διάσταση» και «Φωνή Δεσμία», από όπου παραθέτουμε δύο ποιήματά του :

ΜΙΑ ΟΙΜΩΓΗ

Διάβασε γράμματα παλιά των φίλων

μίλησε με τα πρόσωπα

που μες την ευτυχία τους ξεχνούν.

Στων πικραμένων του γονιών βυθίστηκε

τα μάτια τα μισόλογα

καθώς ξυπνούσαν τα πουλιά

για να ραμφίσουν τον καημό της μέρας

στην παλάμη τους.

Μάταια

δε φτάνει το φτερό του χρόνου

να μην ξυπνήσει τ' όνειρο της εφηβείας

την οιμωγή του φθινοπώρου.

Μια οιμωγή

μες τα βαθιά μεσάνυχτα

με τα βαριά τα βλέφαρα

τον νικημένου.

ΜΟΛΠΗ

Πουλιά κυνηγημένα απ’ άγριον άνεμο χάθηκαν

όσοι στα μάτια έκλειναν τα φέγγη του μαγιού.

Μαλαματένια άχνη σκόρπισε το σύννεφο

στην άμμο του πικρού μας του γιαλού.

Τη μολυβένια πλάκα τους πιθώνουν τα ουράνια

λυγίζουν οι ψηλές βουνοκορφές

κι ολοφυρμένα πρόσωπα μένουν στα φτωχικά μας,

που τ’ αυλακώνουν πινελιές βυζαντινές.

Γέρνουν τα δέντρα και σφαλούν στους δρόμους που διαβήκαν,

στις απαλάμες των παιδιών δεν πέφτουνε πουλιά.

Μεσάνυχτα βυθίζουνε στα φρένα μας τα ράμφη

απ’ τα παράθυρα της μνήμης τ’ ανοιχτά.

Κρύο λεπίδι χώνεται στα έργα μας η μέρα,

ματώνει το φακιόλι της αυγής.

Στην ερημιά μας μάχεται γυναίκα ζαγορίσια,

κλωνάρι φορτωμένο τον καημό της γης.

Βιβλιογραφία

Τζιόβας Φρίξος, Κατάλογος Συγγραφέων Περιοχής Ζαγορίου. (Από τον Μεθόδιο Ανθρακίτη έως σήμερα), Γιάννινα, Εκδ. Το Ζαγόρι μας, 1990, 66

Τουλούπης Φάνης, Το Ζαγόρι μας, 260 (1999) 9

Β.Τ., Το Ζαγόρι μας, 379 (2010) 17