ΠΕΤΡΟΥ ΓΙΩΡΓΗΣ (1899 - 1967)

Καταγόταν από τη Βωβούσα Ζαγορίου. Ο ίδιος περιγράφει τη γέννησή του με τα ακόλουθα λόγια : «Την Πρωταπριλιά του 1899 παραβίασα την πύλη της μήτρας της μάνας μου, αποτολμώντας να βγω και να εμπλακώ στον διάπλατο κόσμο. Πάτησα και στο μαστό της μάνας μου, γιατί μου ήταν εμπόδιο στο δρόμο μου». Από μικρή ηλικία ήταν ανατρεπτικός και σύντομα ήρθε σε ρήξη με τον πατέρα του θέλοντας να ταξιδεύσει στην Αμερική. Τελικά τα κατάφερε με την οικονομική υποστήριξη του παππού του κι έφυγε για την Αμερική στην ηλικία των 16 ετών.

Δοκίμασε να ζήσει στην Καλιφόρνια μια εντελώς φυσική ζωή, πειραματιζόμενος ακόμη και με τα όρια της ανέχειας. Εργαζόταν περιστασιακά μόνο για να καλύπτει τις ανάγκες του, διάβαζε κι έπαιζε βιολί. Μαζί με το φίλο του Άγγελο Μόδη, ο οποίος είχε παρόμοιες ιδέες με αυτόν, ταξίδεψαν στην Πολυνησία. Όταν τελείωσαν τα χρήματα επέστρεψαν στην Αμερική, όπου στα τέλη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ο Πέτρου τραυματίστηκε σε τροχαίο ατύχημα ως βοηθητικός φαντάρος, γεγονός που του εξασφάλισε μια μικρή σύνταξη. Επέστρεψε στην Ελλάδα δύο φορές, το 1931, προκαλώντας με την εκκεντρική για την εποχή εμφάνισή του τόσο στη Βωβούσα όσο και στην Αθήνα, και το 1965. Αφιέρωνε το χρόνο του σε ατελείωτους περιπάτους στη φύση.

Άρχισε να καταγράφει άτακτα τις σκέψεις του, τους οραματισμούς και τις ιδέες του κυρίως στα αγγλικά, τα οποία μετέφρασε ο Γιάννης Πέτρου - Πινδέας. Στις 330 περίπου σελίδες δεν έβαλε ούτε τίτλο, ούτε το όνομά του. Έγραψε μόνο «by anonymous universal son». Ο Γιάννης Πινδέας πρόσθεσε τον τίτλο «Πνευματικό Οδοιπορικό» προσθέτοντας και το όνομα του συγγραφέα.

Παραθέτουμε ένα απόσπασμα από το κείμενο:

«Αντοχή σαν τη δική μου μπορεί να κρατήσει αράγιστη την καρδιά, ενώ την έλκουν, από δυο μεριές, η Ανατολή και η Δύση, με τόση δύναμη.

Τώρα είμαι θεατής του δράματος, στο οποίο εγώ επίσης έπαιξα ρόλο ηθοποιού.

Δέξου τα πράγματα έτσι όπως είναι, για να παίζεις με αυτά ή να τα αντέχεις. Το όνειρο πρέπει να μεταδοθεί, έστω κι’ αν χρειαστεί μόνος μου να ενεργήσω.

Ακόμη κι εσύ, αδελφέ Άγγελε, δεν μπορεί ν’ ακολουθήσεις. […]

Δεκατρείς μέρες τρομερού πόνου. 14 - 7 - 31

Κι άλλη μια φορά στο Hood. Στο περιβόλι του Gamo, που κάποτε (1922) ήταν ένα καρπερό δενδροκομείο, αλλά που τώρα έχει ξεπέσει. Κατακουρασμένος, καταπονεμένος, ξαπλώνω στη γη, κάτω από μια κερασιά. Κυττάζοντας τις γύρω μου κερασιές, που κατάντησαν σκελετοί στην ελεεινή κατάστασή τους, αναπολώ τον περασμένο καιρό, όταν τα ίδια αυτά δένδρα ήταν τέλεια : ψηλά, γερά, καλοκαμωμένα, κι’ εγώ ανέβαινα ως την κορφή τους, σκαρφαλώνοντας σαν πουλί. Ενώ τώρα δεν μπορώ μηδέ να περπατήσω καλά στο έδαφος. Ω! Πως, έστω και για μια στιγμή, όλη η Δημιουργία μου φάνηκε μάταιη!»

Βιβλιογραφία

Πέτρου Γιώργης, Πνευματικό Οδοιπορικό του ανήσυχου και νοσταλγού Ηπειρώτη «Αμερικανού» Γιώργη Πέτρου (1899 – 1967), Γιάννινα 1987

Πινδέας – Πέτρου Γιάννης, Anonymous universal son. Βιογραφικά ενός…ανώνυμου συγγραφέως, Ηπειρωτική Εταιρεία 122 (1986) 431 - 437

Τζιόβας Φρίξος, Κατάλογος Συγγραφέων Περιοχής Ζαγορίου. (Από τον Μεθόδιο Ανθρακίτη έως σήμερα), Γιάννινα, Εκδ. Το Ζαγόρι μας, 1990, 50