ΜΗΤΣΟΠΟΥΛΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ (1988 - )
Γεννήθηκε στα Ιωάννινα, αλλά κατάγεται από το Ελατοχώρι Ζαγορίου. Τελείωσε το Γυμνάσιο και το Λύκειο στα Ιωάννινα και πήρε πτυχίο Λογιστικής από το Τ.Ε.Ι. Ηπείρου. Γνωρίζει αγγλικά.
Τον Οκτώβριο του 2010 συμμετείχε στο 1ο Ioannina art festival με δύο ποιήματα, τα οποία αναφέρονται στα όρια της πόλης των Ιωαννίνων. Έχει συμμετάσχει σε αρκετούς ποιητικούς διαγωνισμούς, ενώ ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά (όπως: αντί Χ λόγου) και σε sites.
Τον Μάρτιο του 2011 κυκλοφόρησε η πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Ικμάδα» από τις εκδόσεις «Σοκόλη – Κουλεδάκη» με 29 ποιήματα. Το Νοέμβριο του 2012 κυκλοφόρησε το δεύτερο βιβλίο του με τίτλο «μάθε, ζήσε, χτίσε», το οποίο ανήκει στην κατηγορία της αυτογνωσίας από τον ίδιο εκδοτικό οίκο. Επίσης, ασχολείται ερασιτεχνικά με τη φωτογραφία, κυρίως με τη λήψη τοπίων.
Το Σεπτέμβριο του 2010 δημιούργησε (μαζί με φίλους) την εθελοντική ομάδα «Άλλη Χώρα». Στη συνέχεια, έχοντας κοινές ιδέες και αντιλήψεις εισχώρησε στην ανοιχτή ομάδα των «Paguristas», με τους οποίους μοιράζεται τις ιδέες του και συνεργάζεται σε δράσεις για το κοινό καλό. Από το Σεπτέμβριο του 2011 μέχρι και σήμερα είναι Πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Ελατοχωρίου.
Παρατίθενται τα ποιήματά του «Τέρψη» και «Μάχη Χαρακτήρων» :
ΤΕΡΨΗ
Πέρασαν τόσα χρόνια…
Έγινα η θλίψη στα μάτια των παιδιών του δρόμου.
Ανέβηκα στο ψηλότερο δέντρο
να διακρίνω το καταφύγιο των θυμάτων.
Περπάτησα ατέλειωτες ώρες στη βροχή
για να ξεπλύνω τα λασπωμένα όνειρα.
Ξέμεινα για λίγο… στο περιθώριο της λήθης.
Ο πόνος στην καρδιά μου έπληξε την ηρεμία
και υποβάθμισε την πίστη μου,
αλλά πάλεψα μέχρι τέλος, κάθε επίπονο συναίσθημα.
Δεν αντέδρασα με υποκρισία,
μόνο η τέρψη μπορεί να υψώσει αδιαπέραστα τείχη
ανάμεσα στην παραπλάνηση και την αλήθεια.
Ήρθε η σειρά σου να ποντάρεις
στο παιχνίδι της ζωής.
Αν δεν παίξεις, δεν θα χάσεις,
αν δεν χάσεις, δεν θα μάθεις,
αν δεν μάθεις δεν θα νιώσεις,
αν δεν νιώσεις δεν θα ζήσεις.
Σε μια εποχή που δεν μιλάς
κι αφήνεις τις σκέψεις να γίνουν στίχοι.
ΜΑΧΗ ΧΑΡΑΚΤΗΡΩΝ
Τα βράδια είναι δικά μας,
για να μου λες ιστορίες,
ν’ ακούω τη φωνή της ψυχής σου.
Ζούμε μαζί για πρώτη φορά.
Είναι ένα ταξίδι μέσα σε ξεχασμένα βιβλία,
ένα τραγούδι με στίχους από τα όνειρά μας.
Απρόσμενα μου δίνεις τα φιλιά σου,
ζεσταίνεις τη μορφή μου με την ανάσα σου.
Η παγωνιά γίνεται φωτιά.
Το φωνάζω, είμαι ζωντανός.
Σύντομα η νύχτα θα φύγει,
εμείς θα μείνουμε εδώ,
αν το θέλουμε κι οι δύο.
Με μια σκέψη, θα είσαι δική μου.
Εξαρτάται τι θέλεις:
έρωτα ή μάχη χαρακτήρων;
Τι ζητάς απόψε;
Δύο καρδιές, μια επιλογή.
Έτσι είναι ο έρωτάς μας:
αινιγματικός.